W średniowieczu i renesansie na Litwie polowania służyły podniesieniu prestiżu władców i szlachty. Było to okazją, aby zademonstrować swoje umiejętności, odwagę i wytrzymałość, a starsi mogli pochwalić się wigorem i umiejętnościami przywódczymi.
 
Podczas rządów wielkiego księcia Zygmunta Augusta w XVI wieku, polowanie stało się jednym z najbardziej angażujących władcę zajęć. Pewnego razu polował nieprzerwanie przez ponad pół roku.
Wśród dużych zwierząt upolowanych podczas takich wypraw były jelenie, łosie, żubry, niedźwiedzie i dziki. Również ptactwo: łabędzie, gęsi, kaczki i żurawie. Wykorzystywano do tego celu sokoły.
 
Również matka Zygmunta Augusta, królowa Bona, była zapaloną myśliwą. Szczególnie lubiła łowy z sokołami. Mówi się, że trzymała swojego ulubionego sokoła w sypialni.
 
Gospodarstwo łowieckie litewskich Radziwiłłów było znane w Europie i przewyższało swoją świetnością gospodarstwa wielu monarchów. Przyszła królowa Barbara Radziwiłłówna również był doskonałą łowczynią. Dobrze jeździła konno, uwielbiała polowania, a broń myśliwska i siodła były dostosowane do jej wzrostu i potrzeb.
 
Hrabina Barbara była młodą wdową, która straciła męża w wieku zaledwie dwudziestu lat. Gdy spotkała przyszłego króla Augusta, odkryła uczucie, którego nigdy wcześniej nie znała. August również utracił głowę dla młodej piękności.
Wkrótce potem książę poślubił Barbarę i uwikłał się w skomplikowaną walkę z całą litewską i polską szlachtą o koronację ukochanej. Starania uwieńczył sukces. Para przez pewien czas mieszkała w Wilnie, a następnie przeniosła się do Krakowa. Ich największym pragnieniem było ukrycie w rezydencjach myśliwskich, przebywanie z dala od stolic i dworu oraz spędzanie czasu ze sobą.